Książka Przemysława Liziniewicza to ciekawa a zarazem lekka lektura, przedstawiająca dzieciństwo i dorosłość głównego bohatera – i jego burzliwą historię miłosną bo niespełnioną, platoniczną. Wątki przygodowe dziecięcych lat przeplatają się tu z intrygującymi rozważaniami natury egzystencjalnej czasem nawet duchowej. Ucieczka przed światem rzeczywistym miesza się z afirmacją życia, witalności i piękna.

„Lecz tymczasem oto ją zobaczył. Naturalnie w pierwszej chwili (i jeszcze długo potem) nie wiedział, że to ona. Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Dziewczyna nawet nie wydawała mu się szczególnie piękna. Po prostu wyłowił ją z tłumu. Podobała mu się. Od razu uznał, że jest w jego typie. Ale tak bardzo, że nie był w stanie uwierzyć.

Aż podniósł się z ławki i podszedł bliżej, by stwierdzić, czy nie uległ złudzeniu. Wydawało mu się niemożliwością, by jakikolwiek widok aż do tego stopnia trafiał w istotę zagadnienia. Nie umiał do niczego się przyczepić. Akurat to i właśnie to, a nie co innego. Jak gdyby jej obraz w jakimś niepojętym, podświadomym wymiarze istniał w nim od zawsze. Dopiero po dwóch tygodniach, kiedy ujrzał ją w pełnym świetle, stwierdził, że jej uroda jest wprost szokująca. I przestraszył się. Bo skoro aż tak, to niedobrze, bardzo niedobrze. Lecz było za późno”.  

źródło opisu: http://autorzy365.pl/ksiazka/1791/punkt
źródło okładki: http://autorzy365.pl/ksiazka/1791/punkt