Moje książkowe "the best":

Najbardziej intrygująca książkowa postać:

Rose z książki "Legenda o popiołach i wrzasku" (Anna Bartłomiejczyk, Marta Gajewska)

Najlepsza okładka:

"Stulecie Winnych. Początek" (Ałbena Grabowska), Zwierciadło, 2021r.

Najlepszy cytat:

"(...) potem do widzenia, do widzenia moja miłości, do widzenia. Nie poczułaś żadnego cierpienia, co przecina wnętrzności jak nóż. Tylko znużenie, tęsknota za ramionami, w których można zasnąć, za objęciami, w których można by się skulić - i ich brak teraz."

"Dzienniki 1952-1960" (Sylvia Plath)

Największe zaskoczenie:

"Wszystkie kolory moich wspomnień" (Emily X.R. Pan)

Najlepszy autor:

Mateusz Kobus ("To (nie)miłość")

Najlepsza książka:

"Titanic. Legacy of the World's Greatest Liner" (William F. Buckley Jr, John P. Eaton, Charles A.Haas, George Tulloch, Susan, Wels)

Największe gnioty:

Najbardziej irytująca książkowa postać:

Melissa Caine z ksiązki "Opiekunka" (Sheryl Browne)

Najgorsza okładka:

"Wybawiciel" (Jo Nesbø), Publicat S.A., 2015r.

Najgorszy cytat:

"(...) prawda to broń, a kłamstwa są niezbędną tarczą"

"Czerwona siostra" (Mark Lawrence)

Największe rozczarowanie:

"Czerwona siostra" (Mark Lawrence)

Najgorszy autor:

Jo Nesbø ("Trzeci klucz", "Wybawiciel")

Najgorsza książka:
 
"Trzeci klucz" (Jo Nesbø)

_______________________________________________________________________________

W liczbach:

Wszystkich przeczytanych książek 45, w tym:

 
Biografie/Autobiografie/Dzienniki/Pamiętniki - 2
Czasopisma - 1
Fantastyka - 3
Film + książka - 5
Literatura faktu/Reportaże/Eseje - 4
Literatura piękna/współczesna - 2

Literatura popularnonaukowa - 17

Poradniki - 5
Thrillery/Kryminały/Sensacja - 4

W nagrodach:

Nominowani (0)

Nagrodzeni (1)

1. 1) The Novel 100 (2003) "Przypadki Robinsona Cruzoe

An anthology of four stories with BSDM as the focus.

The first story A IS FOR ASSIGNMENT by Ginny Glass has Lane, a police psychologist, working undercover with Detective Cameron Isley to break a drug ring at the local BDSM club. One night she dominates. The next he does. Things go too far, and they cannot think of the other without remembering the night she dominated him at the club. But will they break the drug ring? I liked this story. I liked Lane and Cameron. He is too used to dominating others that seeing him fall submissive under Lane's hands is good. I liked that both kept thinking of their session. I also liked that both decided to be honest when the time comes to talk.

Second is B IS FOR BONDAGE by Christina Thacher. Rachel goes to Marc to learn how to be a good submissive so she can gift her submissiveness to her boyfriend, Danny. Turns out Rachel and Marc break the rules. Danny is no dominant but an abuser. When Rachel goes to her final lesson, the truth comes out. Will Marc like the truth? I liked Rachel for her shyness. I liked Marc because he tried to follow the rules and not get involved with Rachel. When she comes for her class after Danny finds out, I liked how Marc showed Rachel her bruises did not change his feelings. I also liked that he puts the brakes on but Rachel has a mind of her own.

Next comes C IS FOR CURIOSITY by Emily Cale. Hilary works as the receptionist at a BDSM club where Mistress Rebecca works. Trying to find a private space, Hilary inadvertently walks in on Mistress Rebecca's session. After the session, Mistress Rebecca tells Hilary she must be punished for breaking the rules. Mistress Rebecca gives the punishment to Hilary. Hilary responds beautifully to Mistress Rebecca. What happens when the one time is done? I enjoyed this story. I liked that both were afraid of being fired for their behaviors. Hilary's curiosity was refreshing as was Mistress Rebecca's feeling for Hilary. I liked Hilary's eagerness and her recommendation. It was a twist Mistress Rebecca was not expecting.

Last is D IS FOR DETAINED by Maggie Wells. Sherry has to go back to her hometown to clean out her parents' shop. Not having good memories of the town makes it hard for her. While there, Deputy Tyler comes in thinking she is a criminal. He is also the only boy who said no to her during high school. He now makes up for it. Will Sherry forgive him? I liked this story. Sherry finally finds out why Tyler said no. They explore what they could have had and find out they like it. It was fun watching Sherry goading Tyler. I also liked that Tyler has plans for the future which include her.

Each story had its own special hotness. I will have to see if more volumes were written in this series.

W książce Emily X.R. Pan porusza problem depresji. Mamy główną bohaterkę Leigh, jej rodziców i chłopaka Azela. Życie Leigh rozpada się jak domek z kart kiedy wraz z ojcem znajdują ciało jej matki. Od tego czasu dziewczyna widzi swoją matkę pod postacią pięknego, czerwonego ptaka. Co doprowadziło do tej niespodziewanej śmierci? I jak bardzo ta sytuacja odciśnie się one na dotychczasowym życiu Leigh? Tego należy dowiedzieć się z książki.
 
"Wszystkie kolory moich wspomnień" szybko się czyta, rozdziały są krótkie i bardzo krótkie (niektóre nawet na pół jednej strony), dzięki czemu wręcz się ją połyka. Śledzimy losy bohaterki z zainteresowaniem chcąc dowiedzieć się tajemnic, które odkrywamy razem z Leigh w jej kolejnych wspomnieniach. Jedyne czego mi zabrakło, to jakiejś większej intrygi rodzinnej - bo już na początku wyobraziłam sobie, że ta książka pójdzie w takim kierunku. Tylko, że ostatecznie zauważam, że nie o to chodziło w tej powieści.
 
Poza krótkimi rozdziałami, podoba mi się oznaczenie przy każdym rozdziale - piórko przy zwykłych rozdziałach, natomiast kiedy Leigh wraca do wspomnień mamy motyw dymu, gdy wraca do niedalekiej przeszłości mamy symbol klepsydry. Fajne i pomysłowe.
 
Warto zapoznać się z tym tytułem, zwłaszcza jeśli ktoś z Was interesuje się takimi tematami w literaturze, jak: smutek, przygnębienie, depresja, żałoba i jej przeżywanie oraz próby radzenia sobie w trudnej sytuacji.
 
Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/03/wszystkie-kolory-moich-wspomnien.html

Das Unterwegssein gehört zu Vincents Leben. Schon früh verlässt die junge Frau ihre Heimat, nachdem ihre Mutter nicht mehr nach Hause kommt. Als ihr Vater stirbt, kehrt sie zurück und fängt einen Job als Barkeeperin im Hotel Caiette an. Dort lernt sie Jonathan Alkaitis kennen, einen New Yorker Investor. Sie ahnt nichts von seinen dunklen Machenschaften…

„Das Glashotel“ ist ein Roman von Emily St. John Mandel.

Meine Meinung:
Der Roman besteht aus drei Teilen, die insgesamt 16 Kapitel umfassen, die sich wiederum aus mehreren nummerierten Abschnitten zusammensetzen. Erzählt wird aus wechselnden Perspektiven, zum Beispiel in der Ich-Perspektive aus der Sicht von Vincent. Die Geschichte beginnt und endet 2018, aber spielt zwischendurch in den 1990er-, 2000er- und 2010er-Jahren. Sie springt zwischen den Zeiten hin und her. Einheitliche Angaben am Anfang der Kapitel helfen bei der Orientierung. Auch die Schauplätze variieren. Der Aufbau ist recht komplex und erfordert ein sorgfältiges Lesen, funktioniert jedoch gut.

Der Schreibstil ist eine der Stärken des Romans. Er ist atmosphärisch stark, eindringlich und manchmal sogar ein wenig poetisch. Weil er anfangs recht fragmentarisch wirkt, fiel es mir zunächst schwer, in das Buch zu finden. Die Geschichte konnte mich aber zunehmend für sich einnehmen.

Der Roman hat erstaunlich viele Protagonisten. Die Charaktere sind authentisch und reizvoll ausgestaltet. Sie bleiben allerdings etwas fremd. Die meisten sind zudem keine Sympathieträger.

Inhaltlich ist die Geschichte durchaus kreativ, facettenreich und interessant. Es geht um die Schicksale unterschiedlicher Menschen. Deren Verbindung, die ich hier nicht vorwegnehmen möchte, wird nach und nach deutlich.

In den ersten beiden Dritteln der fast 400 Seiten gibt sich der Roman bisweilen ein bisschen sperrig. Besonders gelungen, überraschend und überzeugend ist für mich allerdings der dritte Teil.

Der deutsche Titel wurde erfreulicherweise wörtlich aus dem Englischen („The Glas Hotel“) übersetzt. Trotzdem ist er etwas irreführend. Das Cover finde ich leider gar nicht ansprechend, allerdings passender.

Mein Fazit:
Mit „Das Glashotel“ hat Emily St. John Mandel einen Roman geschrieben, der sowohl in seiner Struktur als auch wegen seines Inhalts ungewöhnlich ist. Eine nicht immer einfache, gleichwohl jedoch lohnende Lektüre.

January has been left a house in Michigan by her late father. She goes up to live in it when she is broke and still is working on her current novel--or rather not working on it. Her next door neighbor is Gus Everett, her rival in college. After taking potshots at each other, they decide to have a contest where he writes a rom-com and she writes a literary novel and see which one can sell theirs first. In the course of their writing, truths come out.

I loved this book! I loved January. I could relate to her as she and Gus have their discussions at the end of their days of writing. I understood her thoughts. I also loved Gus. He is similar to January but his thoughts took on a darker tone. Once January can get him to open up, he reveals a lot to January--things she never expected. I did appreciate their openness when their thoughts and explanations came out. It is rare to have that much communication between characters. His explanation when they went to New Eden was wonderful and swoon-worthy.

I loved the other characters--Pete, Maggie, even Sonya. They are quirky (not Sonya). I was glad when Sonya made January listen to her. So much was said and pain was let go eventually. I wish January's mother had been more open with her earlier so her father's death would not have been a shock.

I liked the humor. There were times I was laughing out loud as I pictured these scenes. The dialog was snappy and snarky (reminds me of the dialog in The Maltese Falcon). This is one of the top books I have read this year. It is wonderful watching a curmudgeon fall in love.