Uwielbiam długie powiesci. Lubię takie, które opisują dzieje rodziny na przestrzeni kilkudziesięciu lat. A kiedy jeszcze w tle rozgrywają się ważne wydarzenia polityczne i społeczne, to z pewnością mam zapewnione kilka godzin dobrej rozrywki. Ale okazuje się, że to nie wystarczy, żeby książka zachwyciła. 

Do połowy było znośnie, czasem nawet interesująco. A potem bardzo przeciętnie, nudnawo, nieprzekonująco. Bohaterowie płascy, nieprawdziwi, postępowanie negatywnych postaci zupełnie irracjonalne, a wydarzenia opisane jakby na siłę, żeby dopasować do zmian zachodzących w XIX-wiecznej Hiszpanii, przede wszystkim  zmian gospodarczych, związanych z postępującą rewolucją przemysłową, ale również niepokojów politycznych, zbrojnych powstań. I do tego ten nieskazitelny Rosendo Roca, który stanowi hiszpańskie ucieleśnienie amerykańskiego mitu "od pucybuta do milionera" i który jest tak idealny, że aż mdło, co pogłębia jeszcze kontrast między nim a bezwzględnym rodzeństwem Casamunta. 

Mimo mojej dość krytycznej opinii, jak zwykle zresztą bardzo subiektywnej, oceniam powieść jako przeciętną, doskonale jednak nadającą się na długie, jesienne wieczory. Myślę, że znajdzie (a właściwie już znalazła) sporo wielbicieli.