So You Don't Get Lost in the Neighborhoo...

I znowu Modiano taki, jakim go lubię! Uwodzi elegancją swojej opowieści, niepokoi, zasmuca…Zwodzi i krąży, sugeruje, ale unika jasnych deklaracji, co uwielbiam.

Starzejący się pisarz niejako ponownie odkrywa swoje dzieciństwo, które pogrzebał w niepamięci. Oderwane od siebie i dawno minione obrazy ukazują się w rozbłyskach przypomnień: odpryski zdarzeń, twarze łączące się z miejscami, wnętrza wywołujące emocje…

I to niepokojące zakończenie, gdy udziela nam się lęk i obawa chłopca i…to już koniec, zostają tylko męczące pytania i smutek opuszczonego dziecka.

Modiano jak zwykle szeptem opowiada swoją nostalgicznie tajemniczą historię. Bywa, że ten szept czaruje, zwłaszcza w końcowych partiach książki, a szczególnie w rozdziale o willi Triste. Niestety, reszta książki nie hipnotyzuje jak inne przeczytane przeze mnie utwory Autora.

Tajemnice…
Kim jest kobieta w żółtym płaszczu? Co stało się z czarnym pudlem? Dlaczego mała jest bezimienna? Czy państwo Valadier faktycznie są małżeństwem? A Jean Borand to brat mamy? A może jednak ojciec dziewczynki? Czy nieumeblowany dom to rzeczywistość, czy może projekcja z przeszłości bohaterki, o której tak niewiele wiadomo? A czy przypadkiem mała dziewczynka to nie jest Therese?

Samotność…
Wszystkie osoby pojawiające się w tym opowiadaniu są samotne, nawet te, które są podobno małżeństwem – one też oddzielone są od siebie szklaną ścianą. Dziewczynka pozostaje bez kontaktu ze swoimi rodzicami. Bohaterka zaś wędruje ulicami Paryża w poszukiwaniu swojej przeszłości; samotna, pogubiona, jakże krucha.

Tęsknota…
Therese chce „poskładać parę nędznych wspomnień, odnaleźć ślady swojego dzieciństwa” a także „szuka kontaktu z ludźmi”, ale potrafi to powiedzieć tylko „facetowi, który włada dwudziestoma językami”, bo nikt inny by nie zrozumiał. Ten ostatni zaś potrzebuje punktu stałego „by życie przestało być takim ciągłym unoszeniem się”. A dziewczynka? – a dziewczynka pragnie ciepłego żywego kontaktu – chce psa.

Jak zwykle u Modiano, brak jednoznaczności, brak odpowiedzi, ba, brak podpowiedzi! Natomiast autor pozostawia wiele przestrzeni dla naszej wyobraźni dając nam szansę na zobaczenie świata bohaterki po swojemu. Mamy wiele możliwości, ale musimy radzić sobie sami.

Przeczytajcie i sprawdźcie, co zobaczycie.

Pochłonęłam tę książkę. Czy może powinnam napisać, że książka pochłonęła mnie? Nie mogłam się od niej oderwać i przeczytałam, przepraszam za wyrażenie, in one go.

Oniryczna podróż do „początków życia” bohatera. Czas przeszły miesza się z tym co współczesne, nie wiadomo co jest wspomnieniem co teraźniejszością, plączą się ulice, czasy, zapamiętane widoki. W pewnym momencie na obraz nocnego Paryża nałożyły mi się obrazy innego miasta, z innego, osobistego czasu i już nie wiedziałam co napisał Modiano, co zobaczyłam w swoich wspomnieniach…Z pewnością autor poruszył jakąś czułą strunę moich życiowych doświadczeń.

Piękna książka, piękne spotkanie z panem Modiano.

Tajemnicza kobieta, chłopiec u progu dorosłości, ich wzajemna relacja pełna czułego smutku. Dziwna relacja bohatera z ojcem, który jest fizycznie nieobecny, ale pojawia się we wspomnieniach. Ludzie, którzy wkraczają w życie młodego mężczyzny, ich niewinne prośby – wszystko to niedookreślone, niedopowiedziane. I znowu (jak w „Zagubionej dzielnicy”) ulice nocnego Paryża. Wiele pytań i żadnych odpowiedzi. Tylko to wrażenie, że nad bohaterami ciąży jakieś fatum, że zmierzamy do czegoś groźnego i to wrażenie narasta wraz z biegiem wydarzeń.

Kolejne udane spotkanie z Patrickiem Modiano. Mam jednak tym razem zastrzeżenia do tłumaczenia, wydaje mi się niezbyt udane. Niestety, nie przeczytam książki w oryginale :(.