While we all know Nike for the sportswear products and accessories, there are various other initiatives by which Nike has been working on the front of athletic and fitness activities for the public. Nike Run Club is one of the specially created programs designed by the team of experts at Nike performance a centre which develops a set of tools and tactical ways for helping the general people and motivating them to run better. 

Czas na kolejną pozycję nominowaną do Nike (mój ‘wakacyjny stos’ w dalszym ciągu zbiera kurz).

Tym razem zabrałam się za Dziennik Jerzego Pilcha. Przyzwyczaiłam się, że większość wydawanych obecnie dzienników czy wspomnień opisuje czasy, których pamiętać nie mogę i o których wciąż tak mało wiem. Nie czuję się w żaden sposób związana z ich zawartością. Tymczasem Pilch w swoim Dzienniku odnotowuje wydarzenia, które miały miejsce w latach 2010-2011. Wydarzenia, w których brałam udział, których w mniejszym bądź większym stopniu doświadczyłam. Spadający samolot, wojna o krzyż, czy mundial – doskonale to wszystko pamiętam. Dlatego czyta mi się to trochę dziwnie, co chwilę się zatrzymuję i przywołuję w pamięci tamte dni. Strasznie nostalgicznie do tego podchodzę, chyba zupełnie niepotrzebnie.

A jeśli o 'wojnę krzyżową AD 2010' chodzi – to nie jest lektura dla zwolenników wszelkich teorii spiskowych związanych z rzekomym zamachem w Smoleńsku. Przykro mi, ale te osoby mogą poczuć lekką frustrację w trakcie lektury. Pilcha niby oficjalnie polityka nie interesuje, ale na ten temat swoje zdanie ma.

Czas odpocząć od treści trudnych i dziwnych, co za dużo to niezdrowo. Powinnam zabrać się za Akunina czy Pratchetta, ale postanowiłam wybrać coś z puli pozycji nominowanych do Nike. I tak nadszedł czas na Mokradełko.

Muszę przyznać, że jest znacznie lepiej niż się spodziewałam. Nie ma gloryfikacji, brak jednoznacznej oceny. I to właśnie w reportażach lubię najbardziej.

Recenzja wkrótce.

Miała być poezja? Oto i ona.

Zamierzam stawić czoła nominowanym do Nike Rekordom Tomasza Pietrzaka. Tak, to pierwszy z trzech reprezentantów poezji ubiegających się o tą prestiżową nagrodę. Po pobieżnym przekartkowaniu tomiku już wiem, że ta nominacja to nie przypadek. Ale póki co wstrzymuję się od dalszego komentarza. Poezję czyta się wyjątkowo szybko ale znacznie dłużej się o niej później myśli. Mózg musi tekst przetworzyć. Rozłożyć na kawałki, po czym stworzyć zupełnie nowy produkt. Analizuje i interpretuje.

Chciałam serdecznie podziękować autorowi oraz wydawnictwu Mamiko za to, że byli tak wspaniałomyślni i przysłali mi ten oto tomik.

Dziękuję!

Wracam do tegorocznych nominacji do nagrody Nike* i ze szczerym zadowoleniem zabieram się za lekturę książki, która ze względu na swoją tematykę od początku mnie kusiła.

Niestety, nie mogę się tą książką delektować. Odnalazłam ją w bibliotece uniwersyteckiej a tak się składa, że w następnym tygodniu muszę oddać wszystkie wypożyczone pozycje, pokazać świstek zwany ‘obiegówką’ i niestety pożegnać się z tą wyjątkowo dobrze zaopatrzoną instytucją. Tak więc rozpoczynam wyścig z czasem. Poezja, którą miałam ochotę teraz przeczytać musi niestety poczekać. Ale co się odwlecze, to nie uciecze.

*Właśnie się zorientowałam, że Ocalenie Atlantydy jest również nominowane do Nagrody Literackiej Gdynia. Tak więc upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu. Mam nadzieję, że będą smaczne.