Mam jedną nieodpartą potrzebę: uważać, że wszystko jest proste. Proste jest urodzić się. Proste jest dojrzewać. I proste jest umrzeć z pragnienia (...) Tylko Duch jeśli tchnie na glinę, może stworzyć człowieka. Filozofia i poezja Ziemi, planety ludzi, książki osnutej na przeżyciach pisarza-pilota, kształtowała się w chwilach najtrudniejszych, gdy życie i śmierć ocierały się o siebie. I może dlatego ta opowieść jest pochwałą Człowieka. Człowieka czynu, odwagi, wiary i poświęcenia dla innych. Ziemia, planeta ludzi nie jest powieścią, nie jest pamiętnikiem ani esejem filozoficznym. Jest poezją wolności Człowieka i jej apoteozą.