Książka nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2003.zaczęło się od miniopowiadań drukowanych na łamach bruLionu i Czasu Kultury. Potem przyszły kolejno: Fractale (1994), Księga pasztetów (1997) i Pożegnania plazmy (1999). Wszystkie objętościowo niepozorne Natasza Goerke nigdy nie rozpieszczała czytelników ilością tytułów i stron. Było ich jednak w sam raz, by ta umykająca klasyfikacjom samoswoja proza refleksyjna i poetycka, i ironiczna, i fantazyjna, i powściągliwa zarazem zyskała uznanie krytyki i sporej rzeszy czytelników. 47 na odlew, nowa książka mieszkającej w Niemczech pisarki, przynosi potwierdzenie wysokiej klasy jej twórczości. A także dla znających jej poglądy na literaturę choćby w kwestii fabuły i nadmiaru słów pewne miłe zaskoczenie. Goerke bowiem wyraźnie w swoim pisaniu się wydłuża i fabularyzuje, czyli ma nam nie tylko coś jak zawsze niemało do powiedzenia, ale i do opowiedzenia, co czyni jej prozę bogatszą i pełniejszą.