„Antygona” (Antigone) Sofoklesa należy do najlepszych, najpoczytniejszych i najczęściej wystawianych sztuk spośród zachowanych dramatów antycznych. Jest to arcydzieło o charakterze uniwersalnym, ponieważ zawiera przekaz zawsze aktualny i dla ludzkości, i dla człowieka jako jednostki. Sofokles głosi, że godność ludzka jest niezbywalna, że nie przekreśla jej nawet najgorszy czyn, bo brat, chociażby był zdrajcą, nie przestaje być bratem i człowiekiem, nie staje się rzeczą, którą można rzucić psom i sępom na pożarcie, lecz zasługuje na miłość i poświęcenie. Poeta eksponuje znaczenie naturalnych więzów między osobami bliskimi oraz przeciwstawia miłość nienawiści. Dowodzi, że istnieją niepisane prawa boskie i prawa naturalne, których nie należy lekceważyć.

Tomik zawiera nowy przekład i nową interpretację sztuki Sofoklesa. Tłumacz zrywa bowiem z tradycyjnym i dominującym wśród polskich filologów Heglowskim rozumieniem sztuki, które uznaje równość racji Kreona i Antygony. Stara się wykazać, że Kreon nie reprezentuje dobra państwa ani też państwowego prawa, lecz jedynie samego siebie - zaślepionego i pełnego nienawiści tyrana.  

źródło opisu: www.proszynski.pl
źródło okładki: www.proszynski.pl