مرد دیگری نشسته، پشت این نگاه شادمرد دیگری که روی شانه‌های خسته‌اشکوهی از شکنجه‌های نارواستمرد خسته‌ای که دیدگان اوقصه‌گوی غصه‌های بی‌صداستمرد دیگری نشسته پشت این نقاب خندهبا نگاه غوطه‌ور میان اشک،با دل فشرده در میان مشت،خنجری شکسته در میان سینه!خنجری نشسته در میان پشت!
در پی آن همه خون،که بر این خاک چکید،ننگ‌مان باد این جان!شرم‌مان باد این نان!ما نشستیم و تماشا کردیم!
بر خاک، چه نرم می‌خرامی، ای مردآن‌گونه، که بر کفش تو ننشیند گردفردا، که جهان کنیم بدرود، به دردآه، آن همه خاک را چه می‌خواهی کرد؟
سرانجام بشر را، این زمان، اندیشناکم، سختبیش از پیش.که می‌لرزم به خود از وحشت این یاد.نه می‌بیند،نه می‌خواند،نه می‌اندیشد،این ناسازگار، ای داد!نه آگاهش توانی کرد، با زارینه بیدارش توانم کرد، با فریاد!نمی‌داند،بر این جمعیت انبوه و این پیکار روزافزونکه ره گم می‌کند در خون،از این پس، ماتم نان می‌کند بید...
کسی مانند من تنها نماندبه راه زندگانی وا نماندخدا را، در قفای کاروان‌هاغریبی در بیابان جا نماند
تو را می‌خواستم تا در جوانینمیرم از غم بی‌همزبانی،غم بی‌همزبانی سوخت جانمچه می‌خواهم دگر زین زندگانی؟
Log in with Facebook 
