Akcję „Drabiny Jakubowej” umieszcza autor w końcu XVIII stulecia. Dwaj bohaterowie powieści, hrabia i towarzyszący mu karzeł, wyruszają w tajemniczą podróż, obfitującą w niecodzienne i osobliwe przygody. Wśród licznych niebezpieczeństw podróżnicy, jak przystało na prawdziwych filozofów, starają się zachować postawę badaczy i zrozumieć otaczający ich świat, co jednak nie zawsze im się udaje: w zderzeniu z realiami kraju, który wypada im przemierzać, oświeceniowy racjonalizm okazuje się bronią niewystarczającą. Niezwykle atrakcyjna w wersji fabularnej, powieść dostarcza ponadto wielu doznań estetycznych: jej subtelna stylistyka nawiązuje do popularnych w opisywanej epoce gatunków literackich, zwłaszcza do relacji z podróży w guście Laurence’a Sterne’a. Tok narracji przerywany jest tu często dygresjami i dociekaniami filozoficznymi bohaterów na temat granic wolności jednostki, moralności władzy, stosunku człowieka do natury i kultury, lecz ich szlachetny ton sąsiaduje zazwyczaj z drugą, ciemniejszą stroną „wieku oświeconego rozumu”; z objawami sceptycyzmu i relatywizmu moralnego, cynizmu, wreszcie z tą odmianą libertynizmu, która w swych manifestacjach sprowadzała się do daleko posuniętej swobody obyczajowej. Rzecz jasna, bogactwo treści dyskursywnych, literackich, historiozoficznych, kulturowych i fabularnych powieści na tym się nie wyczerpuje – mimo dość przejrzystego, metaforycznego zakończenia, nie poddaje się ona, jak każde dzieło wybitne, łatwym, jednoznacznym odczytaniom.  

źródło opisu: Czytelnik, 1988
źródło okładki: zdjęcie autorskie