Urok badania dynastii jako rodu tkwi w tym, że ma ona swe własne życie, ambicje i sposoby działania. Jest jednym z członów państwa, ale sięga zarazem poza jego ramy. Powstaje czasem układ, w którym dynastia wykorzystuje siły królestwa dla osadzenia swych członków na innych tronach, budując w ten sposób system sojuszy opartych na związkach krwi [...]
Współczesne skojarzenia z pojęciem „dynastia” są negatywne: kiczowate „dynastie” rekinów kapitału, czy to autentycznych Ken-nedych, Hearstów, czy telewizyjnych Carringtonów. Poza Europą, w świecie islamu, monarchizm kwitnie — od Maroka poprzez Emiraty Arabskie po sułtanat Brunei. Zarazem rysują się w systemach totalitarnych karykatury dynastycyzmu: dyktatorzy przekazują władzę synom, jak Duvalier na Haiti czy Kim Ir Sen w Korei Północnej. Nowoczesne techniki przymusu i terroru służą tam archaicznej zasadzie władzy. Są to jednak — dla nas — tylko odrażające karykatury zasady, która przez stulecia kształtowała systemy władzy i współtworzyła kulturę Europy.
Antoni Mączak  

źródło opisu: fragment z Wprowadzenia