II
Znaleźli go wkrótce potem. W maleńkiej drewutni po drugiej stronie podwórka. Chciał porąbać drwa, by rozpalić pod blachą. Mała siekierka tkwiła jeszcze w jego ręku. Większa siekiera była oparta o drzwi, ostrze jej miało ciemnobrunatne plamy. Zbyt dobrze kojarzyły się z głęboką raną w tyle głowy Rogersa.
III
-Sprawa przedstawia się zupełnie jasno - rzekł Armstrong. - Morderca musiał wkraść się za nim, podniósł siekierę i uderzył go w głowę w chwili, gdy Rogers się pochylił. Blore wziął siekierę do ręki i przyglądał się stylisku.
-Czy ten cios wymagał dużej siły, doktorze? - zapytał Wargrave.
-Mogła go zadać kobieta - odparł z powagą Armstrong - jeśli pan to ma na myśl. - Obejrzał się szybko dokoła.
Vera Claythorne i Emily Brent wróciły już z kuchni.
-Dziewczyna mogła to uczynić z łatwością; jest wysportowana. Panna Brent wygląda wprawdzie na chucherko, ale ten rodzaj kobiet często ma niespożyte siły. A musi pan pamiętać, że w ogóle osoby cierpiące na choroby umysłowe wykazują niespodziewany zasób sił. Sędzia skinął głową w milczeniu. Blore podniósł się z wytchnieniem.
-Ani śladu odcisków palców. Stylisko jest starannie wytarte.
Nagle usłyszeli śmiech i nerwowo się odwrócili. Vera Claythorne stała przed domem i krzyczała piskliwym głosem, przerywanym dzikimi wybuchami śmiechu:
-Czy na tej wyspie są pszczoły? Proszę mi powiedzieć, skąd wziąć miód? Cha! Cha!  

źródło opisu: tylna okładka książki