Po studiach w Paryżu i we Włoszech wraca do Krakowa malarka Magda Domontówna. Spotyka tam Filipa, również malarza, niegdyś bliskiego przyjaciela, dziś opętanego uczuciem do pięknej baronowej. Mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że jest jedynie igraszką w rękach arystokratki. Współczująca Domontówna stara się pomóc Filipowi. Wszystko zmierza nieuchronnie do dramatu…

„- […] Myślałam o Filipie.
- Odnalazł się?
- Tak. Poznała go baronowa w Ostendzie; ma tu przyjechać rychło. Myślałam tedy, że się weźmie do pracy.
- Romansowania z baronową? To niezawodnie.
- Ależ jedno drugiego nie wyłącza! Miłość daje natchnienie.
- Jak komu; mnie przeciwnie.
- Ba, jeśli kto marzy o praczce! – odcięła.
- Lepiej o praczce niż o baronowej. Bo ta rozskubie jego duszę na szarpie i zrobi z nich sobie taborecik lub poduszkę dla pinczera! […] Zresztą, co tam! – machnął ręką Oryż. – Człowiek po to żyje, by się zmarnować. Więc, czy się zmarnuje od knajpy czy od buduaru, od długów czy od perfum… to rezultatu nie zmienia”.  

źródło opisu: Wydawnictwo Edipresse Polska, 2013
źródło okładki: zdjęcie autorskie