Powieść rozpoczyna się zabiegiem bardzo często stosowanym przez Joannę Chmielewską, retrospekcją, ale sposób jej przedstawienia zaczyna rodzić pytanie – o co tu chodzi? Jakieś nienormalne dziecko, buhaj, pociąg, bandyta… Dopiero scena ślubu pozwala odetchnąć. Po prostu kretynka! Najbardziej jednak bohaterka powieści jest denerwująca, kiedy bezmyślnie i nachalnie pcha się w podejrzane sytuacje. Namolnie wdziera się do domu Parkowicza, pęta się za Zielińskim, upiera się przy pilnowaniu samochodu Re..miaszków i nic dziwnego, że w końcu biedni złoczyńcy tracą cierpliwość i chcą ją załatwić. I jeszcze to koszmarne nieruchomienie! Aż budzi się ochota, by tak podejść z tyłu i dać dubla, niech leci!