"Księga zakładek" Jacka Gutorowa to zapis przeżyć, jakie autor odbywał w trakcie czytania poszczególnych poetów. Każdy z nich zachwycił krytyka w różny sposób, czego świadectwo znajdziemy w książce. Wydaje się, że kategoria "zachwytu" była jedyną, jaka kierowała wyborem tekstów do "Księgi" (stanowcza większość szkiców to przedruki), a to bardzo dobrze wychodzi tak poetom dopuszczonym do głosu w szkicach, jak i czytelnikowi, który zasięgnie wiedzy o poezji od Witolda Gombrowicza - którego wstęp do "Dziennika" Gutorow potraktował jako swoisty wiersz - i Sławomira Mrożka do Klary Nowakowskiej i Agnieszki Mirahiny. Nie ma wyraźnych granic, polityki grubej kreski czy linii demarkacyjnych, jest za to nieustanne przekraczanie Rubikonu, po którym nie ma powrotu do "epokowego", wpatrzonego w kategorie historycznoliterackie poglądu na pisarstwo. Jest za to Zachwyt, który zawsze towarzyszy przy odczytywaniu wartych tego dzieł.

Czytanie tego typu literatury, jaką jest Księga zakładek, zawsze przypomina przeglądanie księgi gości. Poznajemy nazwiska, cieszymy się z ich obecności, rozmawiamy o nich - bez nich, może nawet trochę plotkujemy. Takie pogaduszki z autorem "Niepodległości głosu" prowadzimy o Świetlickim, Bierezinie, Sosnowskim, Tkaczyszynie-Dyckim, Wróblewskim, Bonowiczu czy Miłobędzkiej. Tej ostatniej poświęcone jest szczególnie wiele miejsca, co świadczy o szczególnym podziwie dla poetki. Mimo to wymienione wyżej nazwiska nie wyczerpują listy, zważywszy także na to ilu autorów jest wspominanych podczas pisania o innych, którym poświęcone są całe szkice. Konstelację uzupełnia "niepodległy głos" krytyka, autora księgi, mówiącego z pełnym przekonaniem o wartości dzieł, a z wahaniem o swoich rozeznaniach.  

źródło opisu: Biuro Literackie, 2011
źródło okładki: http://biuroliterackie.pl/biuro/biuro.php?site=1A0&news_ID=2011-07-21