Warto przypomnieć, że za kanwę wydarzeń w utworze, posłużyła pisarzowi znana historia o opętaniach mających miejsce przed kilkuset laty w Loden, we Francji. Zdarzenia te autor Panien z Wilka, przeniósł na grunt Polski, dodatkowo wpisując je w barokową stylistykę, oraz normy mające jeszcze średniowieczną genezę. O realizmie barokowym pisze Helena Zaworska w Biblioteczce Analiz Literackich, dot. opowiadań Iwaszkiewicza[2]. Wychodzi ona z założenia, że niezwykle dokładny, wręcz naturalistyczny opis nawiedzeń zakonnic, jest wyrazem pisarskiej ironii. Cała wewnętrzna "działalność" szatana opisywana jest na zasadzie porównań, z "mackami oplatającymi duszę", zbudowaną niczym "orzech z wieloma zakamarkami", zaś zło w nią wlane jest podobne do "cuchnącego mięsiwa". Pisarz, potrafił w jednym fragmencie przechodzić od poetyckości po jurność, zderzać cierpienie ze śmiechem, co właściwe było barokowej poezji, czy prozie. Stwarza to pewną groteskowość ujęcia i powoduje dystans czytelnika do opisywanego świata.  

źródło okładki: google