Czesc pierwsza znakomitej trylogii Andrzeja Sapkowskiego. Koniec swiata w Roku Panskim 1420 nie nastapil. Nie nastaly Dni Kary i Pomsty poprzedzajace nadejscie Królestwa Bozego. Swiat nie zginal i nie splonal. Przynajmniej nie caly. Ale i tak bylo wesolo. Zwlaszcza Reinmarowi z Bielawy, zwanemu takze Reynevanem, zielarzowi i uczonemu medykowi, spokrewnionemu z wieloma moznymi ówczesnego swiata. Mlodzieniec ów, zakochawszy sie w pieknej i obdarzonej temperamentem zonie slaskiego rycerza, przezywa niezapomniane chwile milosnych uniesien. Do czasu, kiedy wylamujac drzwi, wdzieraja sie do komnaty krewniacy zdradzanego malzonka. I w tym momencie Reynevanowi przestaje byc wesolo. Komentujac Reynevanowa sklonnosc do zakochiwania sie, Zawisza Czarny, rycerz bez skazy i zmazy, stwierdzil: Oj, nie umrzesz ty, chlopaczku, smiercia naturalna!