Książka dostarcza informacji o Frommie jako terapeucie oraz technikach jego postępowania z pacjentami i ich psychicznym cierpieniem. Terapeutyczne metody autora nie charakteryzuje rozwlekłość i abstrakcyjność teorii ani tendencja do formułowania zróżnicowanych diagnoz dokonujących "gwałtu" na żywej "psychicznej tkance" pacjenta, ale zdolność do indywidualnego i niezależnego postrzegania podstawowych problemów człowieka. Humanistyczna postawa Fromma przenika jego poglądy na temat pacjenta i sposobów postępowania z nim. Nie postrzega on go jako kogoś pozostającego w opozycji; pacjent nie jest zasadniczo różną od niego osobą. Można dostrzec tu dogłębną solidarność pomiędzy osobą analityka i osobą analizowaną. Fromm traktuje pacjenta poważnie, ponieważ siebie traktuje poważnie. Umie analizować go poprzez reakcje przeciwprzeniesienia, jakie pacjent w nim wzbudza.