W dorobku literackim Elizy Orzeszkowej nowele zajmują szczególne miejsce. Pisarka zawarła w nich program pozytywizmu, aktualną dla tamtego okresu problematykę, stworzyła swoisty dokument epoki. W ciągu całego życia napisała około trzydziestu powieści i około stu nowel i opowiadań, co świadczy o tym, iż małe formy prozatorskie były jej szczególnie bliska. Jako dwudziestopięciolatka debiutowała w „Tygodniku Ilustrowanym” „Obrazkiem z lat głodowych”. Był to jej pierwszy utwór.

Obrazek zbudowany jest na ostrym kontraście: głodująca na przednówku wieś i syty, rozbawiony dwór ziemiański. We wsi para młodziutkich kochanków kończy tragicznie. Ona, słaniająca się po zupie z lebiody, popędzana krzykami ekonoma, spada z kładki i tonie. On, zrozpaczony, tuła się po polach i umiera z głodu. Pan z dworu kwituje: szkoda jej, zwłaszcza jeśli była ładna. W zakończeniu autorka zwraca się wprost do czytelników, apelując do ich sumień i wrażliwości.  

źródło opisu: http://culture.pl/pl/tworca/eliza-orzeszkowa
źródło okładki: zdjęcie autorskie