Towiany po raz kolejny powitały nas piękną pogodą, chłodnym jeziorem i zielenią lasów. Ostoja spokoju Anny rozkwita wraz z nadejściem lata, gotowa by przyjąć w swe murowane objęcia kilkanaście nowych historii ludzkich; w końcu dworek Sosnówka to przystań dla wszystkich znękanych życiem duszy.

Bohaterów " Pensjonatu Sosnówka" znamy z poprzedniej części, " Sosnowe dziedzictwo", która pozwoliła nam się zapoznać po trochu z historiami postaci w niej występującymi. I choć zabrakło niektórych osób, jak np. weterynarza Grzegorza, to na jego miejsce bardzo szybko wskoczyły inne, nie mniej interesujące, ciągnąc za sobą swe nieskończone sprawy. Jednak mimo pewnej nowości i lekkim powiewie świeżości, nie mogłam przymknąć oka na ogólną sielankę- czego się tylko główna bohaterka nie chwyciła, wszystko jej wychodziło. Sielanka, sielanka, sielanka i mnóstwo przewidywalności w temacie kto z kim i dlaczego. Nawet jeśli występowały minimalne chwile grozy jak np. zaginięcie Florka to w końcu i tak sprawa rozwiązała się bez jakichś drastycznych posunięć. Doskonale wiem, że nie powinnam spodziewać się po tej pozycji rozlewu krwi i morderstw, ale patrząc na własne doświadczenia i znane mi osoby nie znam nikogo, kto z taką łatwością przechodziłby przez życie ! Wybaczcie, ale taka jest prawda.  

źródło opisu: www.pamietnik-czytania.blog.onet.pl
źródło okładki: http://ksiazki.wp.pl/bid,57911,tytul,Pensjonat-Sosnowka,ksiazka.html