Powstała w 1928 roku powieść "Pierwsza miłość" ma formę pamiętnika, pisanego z pedanterią przez nauczyciela łaciny w prowincjonalnym gimnazjum, w monarchii austro-węgierskiej. Bohater a zarazem narrator to samotny, nieprzystosowany do życia pięćdziesięciodwuletni mężczyzna, żyjący w granicach wyznaczonych przez rutynę, jałowość, bezcelowość i brak jakichkolwiek aspiracji. Nagle w jego bezsensownym życiu pojawia się miłość do uczennicy, która nieświadoma niczego obdarza sympatią kolegę z klasy. Zazdrosny nauczyciel z pasją walczy o swoje uczucie, a chęć pokonania rywala przeradza się w obłęd. Imaginuje sobie, że jest „człowiekiem zbytecznym”, pogrąża się w autodestrukcji. Jest rok 1912. Tak samo jak osobowość bohatera "Pierwszej miłości" rozpadają się też Austro-Węgry. Losy człowieka i monarchii są już przesądzone – czeka ich zagłada.

Sándor Márai z niezrównaną precyzją opisał kolejne stadia dezintegracji „człowieka zbytecznego”. Pisząc tę powieść sam był młodym człowiekiem, ale już wadził się z tematyką, która w póżniejszej twórczości dominowała w jego najświetniejszych dziełach - z sensem życia i tragizmem istnienia.  

źródło opisu: Wydawnictwo Czytelnik, 2007
źródło okładki: http://www.czytelnik.pl/