Norwid pisał utwory liryczne, prozatorskie, m.in. Czarne kwiaty (1856), Bransoletka (1858), cykl prelekcji O Juliuszu Słowackim (wyd. 1861), traktat poetycki Rzecz o wolności słowa (1869),eseje filozoficzne Milczenie (1882), poematy Promethidion (1851), Quidam (1855857), Assunta (1870), dramaty historyczne Kleopatra (1870878) i współczesne Pierścień wielkiej damy (1872). Norwid po debiucie w 1840 roku został okrzyknięty największym talentem poetyckim młodego pokolenia.Wkrótce jednak stracił popularność, a jego twórczość została uznana za dziwną i trudną. W swoich utworach kładł nacisk na etykę i kult pracy.Jego wiersze, zawarte głównie w zbiorze Vademecum (wyd. całości 1947), były nowatorskie formalnie i ideowo, pozostając zjawiskiem wyjątkowym zarówno na tle romantyzmu, jak i literatury polskiej.