Niniejsza książka, dobitnie wskazując na antysystemowość Heideggera, jest specyficznym dziełem, pisanym w tajemnicy, nawet przed najbliższymi. Pochodzi ona ze środkowego etapu twórczości filozofa (1936-38), została napisana już po pierwszym zwrocie, będąc równocześnie swoistym świadectwem nadejścia drugiego zwrotu i drogi myślowej doń prowadzącej. Publikacja książki, na życzenie Heideggera, miała być poprzedzona wydaniem jego wykładów. Jednak, po jego śmierci, trzeba było czekać przeszło trzynaście lat, aby oficjalnie ujrzały one światło dzienne: wydano je dopiero w 1989 roku, w stulecie urodzin autora. A zatem książka ta jest stosunkowo nowa na rynku filozoficznym: od jej publikacji minęły zaledwie dwadzieścia dwa lata, zaś od tłumaczenia na język polski (1996) - piętnaście.
"Przyczynki do filozofii" są dziełem w najwyższym stopniu trudnym: zapisywane raczej w formie notatek, niż spójnego traktatu filozoficznego (przez Janusza Mizerę porównywane do aforyzmów Nietzschego), stanowią nie lada wyzwanie dla interpretacji. Przez taką formę zapisu, niektóre z heideggerowskich analiz mają często charakter skrótowy, to swoiste mind-mapy – znaki, mające wskazywać bieg myśli autora.  

źródło opisu: Opis autorski
źródło okładki: http://www.poczytaj.pl/okl/4000/4883.jpg