Bezwzględna szczerość wobec samego siebie jest podstawą stosunku Haszka do twórczości... Pisał tak, jak żył: po dziecinnemu, spontanicznie, radośnie. I potrafił coś, na co może sobie pozwolić jedynie największy talent: umiał nie umieć. I w każdej sytuacji był zawsze sobą. Nie czuł potrzeby błyszczenia inteligencją i doskonałością wirtuoza. W swej twórczości robił to samo, co w życiu: oddawał się chwili obecnej, migawkom życia. Miał bezgraniczną odwagę być wulgarnym i prymitywnym. Czynił tak, mimo że zaczęto go uważać za pijaka z karczmy, a nie za poważnego pisarza. Aż do ostatniego dnia chwila obecna była dla niego jedyną wartością, jedyną uchwytną cząstką wieczności. Swoje pomysły i błyskotliwe wytwory fantazji oddawał lekkomyślnie i rozrzutnie chwilom pijackiego gadulstwa i dbał tylko o to, żeby nic nie przegapić, nic nie zgubić w niepamięci. Nawet dykteryjki zapożyczonej z frywolnej pornograficznej gadaniny w knajpie nie mogło zabraknąć w „Przygodach dobrego wojaka Szwejka”.
Radko Pytlik  

źródło opisu: Książka i Wiedza, 1982 (tekst z okładki)
źródło okładki: Zdjęcie autorskie