SamosierraPod prąd wąwozem w twarz ognistym wiatromPo końskie brzuchy w nurt płonącej lawyPrzez szwoleżerów łatwopalny szwadronGardła armatnie kolanami dławićW mokry mrok topi głowy szwoleżerówDeszcz gliny, ziemi i rozbitej skałyCi, co polegli - pójdą w bohateryCi, co przeżyją - pójdą w generałyPotem twarz z ognia jeszcze nieobeschłąBędą musieli w szczere giąć uśmiechyZ oczu wymazać swoją hardą przeszłośćUszy nast..awić na szeptów oddechyZwycięskie piersi obciążą orderyI wstęgi spłyną z ramion sytych chwałyCi, co polegli - idą w bohateryCi, co przeżyli - idą w generałyPotem zaś czyści w paradnych mundurachGalopem w wąwóz wielkiej politykiGdzie w deszczu złota i kadzideł chmurachPióra miast, armat, państw krzyżują szykiI tylko paru nie minie pokutaW mrowisku lękiem karmionych koteriiNieść będą ciężar wytrząśniętej z butaGrudki zaschniętej gliny SomosierryNie ten umiera co właśnie umieraLecz ten, co żyjąc w martwej kroczy chwaleWięc ci, co polegli, poszli w bohateryCi, co przeżyli - muszą walczyć dalej