Zawsze próbujemy targować się z Bogiem o jeszcze jeden miesiąc, tydzień, godzinę. Czasem nie jest nam dana nawet minuta. Czyjeś życie gaśnie nagle jak zdmuchnięty płomień świecy, pozostawiając w sercach najbliższych nieznośny żal. I pytanie: dlaczego?

Dlaczego odchodzą dobrzy ludzie, za którymi rozpaczamy i tęsknimy, a ci źli trzymają się życia na przekór wszystkim?

Nie ma odpowiedzi na to pytanie.

Książka porusza ważny problem depresji poporodowej, która dla wielu nadal jest tylko fanaberią młodej mamy. Niestety znajdziemy w niej także styl pisarski, który pozostawia wiele do życzenia, nagromadzenie zadziwiających zbiegów okoliczności, stereotypów i informacji zupełnie odrealnionych. Momentami przypomina nieco artykuły z kolorowej prasy...
Mimo tych wad, czyta się ją zadziwiająco szybko i z zaciekawieniem. Uważam, że jeśli nie poszukuje się akurat wyjątkowych doznań literackich, to spokojnie można przeczytać, choćby i dla zabicia czasu.

Nareszcie! Skończyłam i płaczę... ze szczęścia, że w końcu z czystym sumieniem mogę odłożyć książkę. Aż ciężko mi cokolwiek napisać, bo nie spodziewałam się aż tak dennej powieści. Pani Michalak przeszła samą siebie w tworzeniu historii "ona krucha i delikatna, on jej rycerz w lśniącej zbroi". Dziwię się sama sobie, że dotrwałam do końca i zniosłam te opisy i dialogi rodem z kiepskiego taniego romansidła. W tej książce nie dzieje się nic co by mnie zaciekawiło i wciągnęło. Wieje nudą i pustostanem, a ciekawie rozpoczynające się wątki są momentalnie urywane. Nie wiem czy autorka próbowała poruszyć temat przemocy w rodzinie czy wyszło jej to zupełnie przypadkiem podczas tworzenia romantycznej historii o cudownie ocalonej Lilianie z rąk jeszcze cudowniejszego Aleksa, ale i to nie uratowało książki. A bohaterowie? I w tym przypadku szczyt został osiągnięty. Ona - pusta, durna, użalająca się nad sobą hipokrytka, której nie sposób lubić czy żałować. On - chyba jeszcze głupszy, z absurdalną miłością do niej - a początkowo tak polubiłam Aleksieja. Tragedia i dramat. Płakać mi się chce na samą myśl ile czasu zmarnowałam przy tej książce i jak bardzo czuję się rozczarowana.

Do Katarzyny Michalak mam stosunek ambiwalentny. Z jednej strony drażni mnie jej infantylny styl, wyobrażenia o księciu na białym koniu i idealne bohaterki. Z drugiej jednak strony kocham małe miejscowości i urocze domki w jej książkach. "Wiśniowy Dworek" opiera się na dość częstym w literaturze pomyśle rozdzielonego rodzeństwa, ale autorka dołożyła coś więcej do tej historii - coś co wzbudziło moją ciekawość i było miłym zaskoczeniem gdy już zaczynałam się nudzić. Chociaż u Michalak drażnią mnie bohaterki to mężczyźni stworzeni przez autorkę są dla mnie zawsze ciekawi i dodają jej książką trochę przyjemnej goryczy. Bardzo polubiłam Daniela i Ariela i chciałabym ich poznać lepiej. Właśnie dzięki nim oraz urokliwym miejscom mam ochotę wracać do twórczości autorki.