Przyglądając się dziełu pozostawionemu przez Sławomira Mrożka, można odnieść wrażenie, że autor dużą wagę przykładał zarówno do twórczości prozatorskiej, dramatycznej, jak i do pisarstwa epistolograficznego czy autobiograficznego. Znaczną część jego dorobku stanowią bowiem listy. Mrożek korespondował nie tylko z bliskimi przyjaciółmi, ale także z ludźmi ze świata kultury i literatury. Adresatami Mrożkowej epistolografii byli między innymi: Stanisław Lem, Jan Błoński, Wojciech Skalmowski czy Adam Tarn. Zwykle były to dysputy intelektualistów dotyczące wydarzeń bieżących w wielu dziedzinach. Wątek osobisty natomiast najpełniej ukazała autobiografia zatytułowana „Baltazar”, pisana w obliczu postępującej afazji, gdzie autor w celach terapeutycznych drążył i spisywał wszystkie wspomnienia, które udało mu się zachować. W efekcie powstała pozycja nie tylko o charakterze autoterapii, ale również lektura, którą można czytać równorzędnie z trzytomowym „Dziennikiem”. Ostatnio zbiór Mrożkowych listów powiększył się o kolejny tom. Jest to korespondencja prowadzona niemalże nieprzerwanie w latach 1959-1994 z Gunnarem Brandellem. Tom zbiera listy pisane przed obydwie strony. W przeciwieństwie do poprzednich epistolograficznych publikacji tu Mrożek ukazuje się jako człowiek bardziej otwarty i poruszający tematy, o których raczej starał się nie rozmawiać z nikim, nawet z najbliższymi...

Więcej w linku:

http://booklips.pl/recenzje/dowody-wieloletniej-przyjazni/