Różewicz, kiedy zacznie już mówić expressis verbis, powie, że od początku swego myślenia o dramacie czynił uporczywe próby wyrzeczenia się akcji, chociaż tych prób i usiłowań nie doprowadził nigdy do końca. (...)
Ci dramaturdzy, o których mówi Różewicz z najwyższym szacunkiem, z umiłowaniem nawet (a dotyczy to bardzo niewielu!), to Czechow i Beckett. Czechow nie przez to, co się u niego „dzieje” i nie przez to, co się mówi, a zatem i nie przez to, co stanowi obyczajową ramę i tkankę jego dramatów, ale przez to, co stanowi najintensywniej dramatyczną „pustkę między zdarzeniami, milczenie między słowami, oczekiwanie”. (...) Z kolei bezruch – najdalej w dziejach dramatu posunięty i już naprawdę na granicy „sztuki niemożliwej” – urzeczywistnia przecież Beckett, najradykalniej zresztą w swoich późnych „małych sztukach”, nie istniejących jeszcze wtedy, kiedy Różewicz zaczynał swoja przygodę z dramatem. W istocie przecież „bezruch” i „pusta” – to kojarzy widomie tych obu Wielkich, poprzez pół wieku dziejów dramatu i dziejów dwudziestego wieku. Wydaje się jednak, że pomimo upływu czasu, mimo dwóch wojen i wielu rewolucji, nieco bliższy z tej pary bliskich pozostaje Różewiczowi Czechow: choćby przez to, że sytuuje się „między”... Miedzy słowami. Miedzy zdarzeniami. I miedzy ludźmi...
Józef Kelera, „Od «Kartoteki» do «Pułapki»”  

źródło opisu: WL, 1988 (ze wstępu)
źródło okładki: Zdjęcie autorskie