Siedem grzechów głównych i wszystkie inne w tej książce plenią się jak chwast, gnieżdżą w proboszczach i wikariuszach, i biskupach, zakonnicach i zakonnikach. Podobnie dzieje się w parafianach. Grzech jak kamień, jak glina, bagno, jak kompost, czarnoziem, miażdży i pochłania i złych, i dobrych, ale też wbrew sobie rodzi w nich piękne myśli, słowa i uczynki, gdyż w nich i ponad nimi jest Ktoś, kto wciąż na wszelkie sposoby mówi do każdego: `Tak cię kocham`. A oni, choć najczęściej odpowiadają: ?To dlaczego dopiero teraz mi to mówisz?, to przecież dobrzeją, i pięknieją, człowieczeją.  

źródło opisu: Wacław Oszajca SJ (opis z okładki)
źródło okładki: zdjęcie