Szkoły badawcze, manifesty, podręczniki spierają się o to, jak zajmować się literaturą. W tej książce pytam (odwracając perspektywę), jak literatura zajmuje się człowiekiem. Mnie - towarzyszyła od dzieciństwa, reżyserowała obyczaje rodzinne, wtrącała się do przyjaźni, opiekowała się miłością, wznosiła mity miast, strzegła gry między ugodą a niezgodą z tradycją, etyką, ideologią. Podpowiedziała polonistykę. Dała pracę i chleb. Jej rodowodom dwujęzycznym, wielokulturowym, poświęciłem "Perehenię i słoneczniki" (Poznań 2003). W "Zuchwalstwach samoświadomości" rekonstruuję autobiografię równoległą: czas ten sam, wątki inne (jednojęzyczne, jednokulturowe). Kto powie, iż broniąc literatury przed roztopieniem się w nicości (postmodernistycznej), bronię sensu życia - własnego i pewnej formacji - ten będzie "Zuchwalstw samoświadomości" czytelnikiem idealnym.  

źródło opisu: UMCS, 2005
źródło okładki: zdjęcie autorskie