Wraz z nastaniem „postmodernistycznej aury” pospiesznie i gromko ogłoszono śmierć awangardy. Okazało się niebawem, że przedwcześnie. W ramach „nieprzejrzystej” , policentrycznej kultury ponowoczesnej artyści podejmują różne próby transformacji impulsów awangardowych, skierowane już nie do uniwersalnego podmiotu wielkiej narracji emancypacyjnej, lecz do rozproszonych, wewnętrznie „zdecentrowanych”, żyjących tu i teraz ludzi.
W swojej książce Grzegorz Dziamski wnikliwie i kompetentnie, a zarazem niezwykle klarownie analizuje wybrane tendencje artystycznych praktyk współczesności, opatrując je filozoficzno-teoretycznym komentarzem. Pośmiertne życie awangardy okazuje sie w tej optyce równie barwne i bogate jak życie awangard historycznych.