Marokańczycy twierdzą, że aby żyć pełnią życia, należy regularnie kontemplować śmierć. Całkowicie się z tym zgadzam. Niestety nie potrafię myśleć o swojej śmierci inaczej niż w strasznej mise en scène starości. Jestem bezzębny, niezdolny do poruszania się, całkowicie zależny od kogoś, komu płacę za opiekę i kto w każdej chwili może wyjść, by nigdy nie wrócić. Oczywiście nie to mają na myśli Marokańczycy, kiedy mówią o kontemplacji śmierci; moje rojenia uznaliby za godną pogardy formę strachu. To, co w jednej kulturze stanowi terapię, w innej jest torturą.  

źródło opisu: http://wydawnictwoswiatksiazki.pl/
źródło okładki: http://wydawnictwoswiatksiazki.pl/