"Czarne słońce. Depresja i melancholia" Julii Kristevej zamyka fascynująca trylogię opisującą trudne doświadczenia egzystencjalne człowieka. W "Pouvoirs de l'horreur. Essai sur l'abjection" (Seuil: Paris 1980) Kristeva opisywała dwuznaczne poczucie wstrętu i obrzydzenia, bez którego niemożliwe jest uzyskanie podmiotowej samodzielności. W "Histoires d'amour" (Seuil: Paris 1984) miłość została ściśle związana z językowym zakorzenieniem w rzeczywistości. I w końcu w "Czarnym słońcu" otrzymujemy opis podmiotu depresyjnego, pozbawionego możliwości jakiejkolwiek symbolizacji, lecz szukającego dla swego udręczonego ciała jakiejkolwiek szansy ekspresji.

[Universitas, 2007]