Tom wierszy ostatniego laureata Nagrody Kościelskich potwierdza rangę jednego z najzdolniejszych poetów młodego pokolenia - jako kontynuatora tradycji metafizycznej w polskiej poezji. Poezja Dąbrowskiego porusza się w kręgu problemów (ontologicznie pojmowanej) tożsamości, relacji ciała i umysłu (duszy?), nieobecności bądź niepoznawalności Boga, doznawania czasu i historii. W tomie znajdziemy też autotematyczne utwory o ambiwalencji języka - skrywającego i otwierającego dostęp do rzeczywistości - elegie na śmierć poezji, ironiczne oceny współczesności, a nawet zabawny rozrachunek z polskością. Są wreszcie utwory bardzo osobiste, poświęcone bliskim osobom, ale, jak cała poezja Dąbrowskiego, celowo wychłodzone, wyprane z przymilnej wobec czytelnika czułostkowości.