Hans-Georg Gadamer, rówieśnik dwudziestego wieku i świadek najważniejszych jego wydarzeń, pochylając się nad wierszami poetów niemieckojęzycznych - Meistera, Benna, Bobrowskiego, Celana - zapisuje na marginesie swych komentarzy motywy własnej biografii, tyleż mentalnej, co konkretno-życiowej, choć „stekstualizowanej”. Pisze więc poniekąd autobiografię, i to autobiografię, należy dodać, bardzo dramatyczną, jeżeli wziąć pod uwagę okoliczności jej powstania. Sędziwy filozof stojąc na krawędzi epoki uparcie broni formacji duchowej, której jest współtwórcą i niewątpliwie najwybitniejszych żyjącym reprezentantem.  

źródło opisu: Wydawnictwo Homini, 1998
źródło okładki: www.homini.com.pl/index.php?s=karta&id=149