"The reason I jump" to książka autorstwa Naokiego Higashidy – autystycznego chłopca z Japonii, napisana przez niego w wieku trzynastu lat.

Wstęp napisany został przez Davida Mitchella, który szukając pomocy dla syna chorego na autyzm, natknął się w sieci na blog Higashidy. Mężczyzna w bardzo przekonujący sposób wyjaśnia, na czym polega autyzm dla osoby z zewnątrz. Mówi o pierwszym niepokoju rodziców, kiedy dziecko nie zachowuje się normalnie, o wizytach u lekarza i strachu przed nieznanym – bo jedyne, co kojarzy się wtedy z autyzmem to kreacja Dustina Hoffmana w Rain Manie.

Przede wszystkim jednak wstęp przygotowuje na dalszą część książki. Mitchell posługuje się bardzo obrazową metaforą: wyobraź sobie, że pośrednik między tobą, a twoim ciałem znika. Znika też osoba odpowiedzialna za kontrolę nad twoimi zmysłami, myślami, umiejętnościami komunikacyjnymi. Pozostajesz zdany jedynie na siebie – własną wolą musisz zmusić ciało do najmniejszego ruchu, zewsząd zalewają cię impulsy, wrażenia i sygnały, na które nie masz wpływu.

Książka Higashidy została przez niego napisana w określonym celu – ma pozwolić zrozumieć rodzicom i opiekunom osób autystycznych, czym tak naprawdę jest autyzm. Tekst przybrał więc formę specyficznego wywiadu – początek każdego rozdziału to jedno z najczęściej zadawanych pytań na temat autyzmu. W dalszej części Higashida stara się odpowiedzieć możliwie jak najlepiej – opowiada zarówno o swoich uczuciach i emocjach, jak i o tym, co mogą czuć inne osoby dotknięte autyzmem.

Pytań jest ponad pięćdziesiąt i poruszają rozmaite sfery życia osoby autystycznej. Bardzo często skupiają się one na interakcjach z innymi ludźmi – kłopotach z prowadzeniem rozmowy, utrzymaniem kontaktu wzrokowego, wykonywaniem poleceń i przestrzeganiem rozmaitych zakazów. Inne pytania dotyczą tego, co może osobom autystycznym sprawiać radość – ich zainteresowanie reklamami telewizyjnymi, kąpielami, przebywanie na dworze, spędzanie wolnego czasu.

Hisgashida nie potrafi odpowiedzieć na każde pytanie. Ale bardzo często jego odpowiedzi sprowadzają się do uświadomienia czytelnikowi jednego – osoby autystyczne są normalnymi ludźmi. Czują i myślą w ten sam sposób, co wszyscy inni, tak samo pragną dorosnąć, uczyć się i przebywać z innymi ludźmi. To, co tak naprawdę sprawia im kłopot, to własne ciało i umysł. Dokładnie tak jak zostało objaśnione we wstępie – osoby autystyczne muszą walczyć o każdy ruch i każde wypowiedziane słowo. Mają problemy z komunikacją i to sprawia, że bardzo często wyglądają na ludzi, którzy wolą być sami. Nic bardziej mylnego – osoby autystyczne pragną towarzystwa innych osób, jak nikt inny potrzebują wsparcia najbliższych. Podobnie jednak jak zdrowi ludzie potrafią zdać sobie sprawę z tego, że wprawiają kogoś w zakłopotanie bądź stają się powodem smutku czy rozczarowania – a tego za wszelką cenę pragną uniknąć. Higashida przedstawia świat autystycznej osoby – rzeczywistość pozbawioną upływu czasu, w której nieustannie musi szukać sztywnych i stabilnych punktów zaczepienia: niezmiennych liczb, cyfr i liter, powtarzalnych i nadawanych często reklam telewizyjnych czy kontaktu z naturą.

Kolejne odpowiedzi przeplatane są krótkimi opowiadaniami autorstwa Higashidy, którego marzeniem jest zostać pisarzem.