Tytułowe „dykteryjki” już na wstępie sugerują, że historie Baczewskiego nie są ani poważne, ani warte naszej wytężonej uwagi. Jakby sam autor chciał nam powiedzieć, że tak naprawdę to nie bardzo mu zależy, byśmy zajrzeli do środka.
Baczewski bawi i naucza, ironizuje i moralizuje, przybiera pozę proroka, jest erudytą, ale już za moment sprzedaje nam mało wyszukany żarcik lub próbuje wcisnąć jeszcze jedną trywialną prawdę o świecie. Prowadzi wzniosłe i patetyczne rozważania, ale też – mówiąc wprost – robi sobie jaja. Cechą konstytutywną twórczości Baczewskiego jest pisanie multiplikującymi się, „rozkwitającymi” aforyzmami i bon motami, które wymyśla z niesłychaną łatwością. Z rzadko spotykaną wprawą przeskakuje z jednego kwantyfikatora do drugiego, z jednego uogólnienia do kolejnej zaskakującej pointy.  

źródło okładki: Źródło autorskie