Pierwsza powieść z cyklu "dylogii warszawskiej", publikowana najpierw w odcinkach na łamach "gazety polskiej", a następnie wydana w formie książkowej w 1935 roku. Powieść składa się z serii epizodów, dotyczących każdej z postaci: franki, kwiryny, bronki i amelki. Są ostatnie lata przed wybuchem i wojny światowej. Cztery kilkunastoletnie dziewczęta z nowolipek ukończyły szkołę powszechną i daremnie marzą o dalszej nauce. Matka franki jest służącą, nie ma pieniędzy, a jej córka mieszka w schronisku.. dla sierot. Po kolejnym życiowym niepowodzeniu popełnia samóbójstwo. Rodzice kwiryny są właścicielami sklepiku spożywczego, ale nie zamierzają pomóc córce w dalszym kształceniu się. Ojciec bronki, odkąd nawiązał romans z kuzynką heleną, nie chce dawać pieniędzy na utrzymanie rodziny, a żyjąca w krańcowej biedzie wdowa raczyńska, matka amelki, pragnie tylko jak najszybciej i najkorzystniej wydać córkę za mąż.