Książka ta traktuje o współczesnych inkarnacjach starych tropów poetyckich. Ich żywotność polega nie tylko na tym, że stanowią retoryczne reprezentacje odwiecznych ludzkich pragnień. Na przykład pragnienia szczęścia i instalowania się w tym, co fikcjonalne, zatem alternatywne wobec realności - bez czego życie byłoby nie do zniesienia. Świat idylli to przestrzeń rytuału egzorcyzmującego śmieć z naszego życia. Atrakcyjność idylli polega także na tym, że będąc instrukcją wejścia w porządek symboliczny określający miejsce jednostki, pokazuje ona jednocześnie, że jej świat - figura szczęścia i niewinności, jest światem kruchym i jeśli istnieje, to jedynie za sprawą konwencji, dzięki którym rzeczywistość okazuje się uosobieniem ucywilizowanej normalności.