Najnowsza książka Normana Mailera to swego rodzaju apokryf. Jest to relacja o życiu i działalności Chrystusa składana (w pierwszej osobie) przez niego samego, już po śmierci, relacja utrzymana w tonacji rzeczowej, zwięzłej i w charakterystyczny niemal sposób, szczerej. Prostuje w niej narrator różne egzaltowane i efekciarskie ozdobniki, jakimi wydarzenia z jego życia okrasili, nieuczestniczący przecież w nich bezpośrednio, późniejsi ewangeliści. Fascynujące są nakreślone w powieści talmudyczne rozprawy toczone przez Jezusa z „uczonymi w piśmie”, w których to sprawach stolarz wykazuje tak świetnie przedstawiony w dziełach klasyków piśmiennictwa żydowskiego zmysł analityczny, zamiłowanie do paradoksu, poczucia humoru, specyficzny – chciałoby się powiedzieć – prechasydzki zdrowy rozsądek i umiłowanie życia.