Książka "Formy w literaturze japońskiej" składa się z czterech części. W pierwszej zawarta jest charakterystyka epok jako sposobów porządkowania mnogości dzieł piśmiennictwa, sztuki oraz twórców. W drugiej części omówione są - w porządku chronologicznym - gatunki poetyckie, prozatorskie i dramaturgiczno-teatralne. Pojawia się tu także propozycja wyjaśnienia skłonności japońskich poetów do miniaturyzacji form (tanka, haiku) oraz zjawiska załamania się ciągłości w rozwoju prozy artystycznej (monogatari). Część trzecią autor poświęcił refleksji nad szczegółowymi aspektami pojmowania czasu i piękna, wyjaśnił też podstawowe kategorie estetyczne, wykształcone w starożytnej i średniowiecznej Japonii. W części czwartej scharakteryzował główne nagrody literackie jako sposób porządkowania dorobku literackiego. Do szczególnych form japońskich zaliczył też muzea literackie, stanowiące ważny składnik przestrzeni kulturowej i odgrywające w tym kraju wyjątkową rolę społeczną, a także edukacyjną. Książka jest propozycją nowego kompendium literatury, a przede wszystkim - próbą nowej morfologii tej części piśmiennictwa japońskiego, którą zazwyczaj nazywa się literaturą.