"Granica" to najwybitniejszy utwór powieściowy Zofii Nałkowskiej (1884-1954) i jedno z najciekawszych dzieł prozy polskiej w latach międzywojennych. W schemat zwykłego romansu obyczajowego wpisała tu Nałkowska doniosłą problematykę społeczną i psychologiczną. [...] Ukazując, jak sprawy osobiste bohaterów utworu łączą się z ogólnym zagadnieniem moralności społecznej, pisarka rysuje przed nami problem łatwej do przekroczenia "granicy", za którą zaczyna się ludzka krzywda. Ale co sądzą wzajemnie o sobie bohaterowie? Co z tego, co o sobie myślą, jest prawdą, a co subiektywnym złudzeniem? Myślimy o sobie zawsze lepiej niż inni o nas. Nie wiemy właściwie, jacy jesteśmy, dopóki nie przejrzymy się w oczach innych ludzi. "Jest się takim, jak myślą ludzie, nie jak myślimy o sobie my, jest się takim jak miejsce, w którym się jest" - stwierdza bohater "Granicy" dochodząc do uświadomienia sobie własnych błędów. [...] Człowiek był dla Nałkowskiej , jak dla każdego prawdziwego pisarza, nieustającą niespodzianką. Tej sprawie zawdzięczała świeżość spojrzenia na rzeczywistość, której krytyczny obraz, doskonale zaobserwowany , zostawiła w "Granicy".  

źródło opisu: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1993