Baśń, mit, parabole, humor poetycki, gry słowem konceptualnym, efektowna metaforyka nie odwiodą nas od pytań o rzeczy ostateczne, nie uśmierzą bólu codziennego, nie zagłuszą troski, jaka towarzyszy refleksyjnemu istnieniu. Czy przybierając ton niefrasobliwy, drocząc się z powagą spraw, poetka myli tropy? Odpowiadam przecząco, gdyż w tych lirykach bagatelizowanie dramatyzmu ludzkiej obecności w świecie od razu zostaje zdemaskowane: dojmujący, choć groteskowy w przejawach, jest sprzeciw wobec przemijania czasu, a siła zaklinania śmieci, co oczywiste, okazuje się nieskuteczna. Potężnego przeciwnika nie sposób zagadać. I tak, paradoksalnie, wskazany zostaje właściwy trakt myślenia, w którym po licznych targach odsłania się skomplikowana zgoda na prawa egzystencji. Można kwestię ująć krótko: grasz z życiem - powtarza poetka w wielu tekstach - musisz przegrać.  

źródło opisu: Okładka; Wojciech Ligęza, fragment słowa wstępnego