'Hij buigt, de Albanees, maar hij breekt niet'. Zo begint Het land waar je nooit sterft, de debuutroman van Ornela Vorpsi. Het verhaal speelt zich af in Albanië, ooit een land met de meest exotische staatsvorm in Europa, bezaaid met duizenden eenpersoonsbunkers, onder het bewind van de alles en iedereen controlerende communistische partij. De tijd leek al minstens vijftig jaar te hebben stilgestaan toen begin jaren negentig ook Albanië in de greep van de democratie kwam. In Het land waar je nooit sterft is daarvan echter nog niets te merken.
Hoofdpersoon is een opgewekt meisje dat een archaïsche, bizarre wereld ontdekt. De mannen, voorzover ze geen politieke gevangenen zijn, zoals haar vader, zitten de hele dag in het café, drinken raki en staren naar de vrouwen. De vrouwen verwaardigen hen met geen blik, maar lopen toch de hele dag te flaneren. Juwelen worden geruild voor de sprookjes van Grimm, partizanen worden als heiligen vereerd, en de willekeur van de partij wordt alleen nog overtroffen door het obsessieve denkbeeld van de volwassenen dat een mooi meisje een hoer is en een lelijk meisje - helaas! - geen.