Osobliwością i szczególnym atutem książki jest zbudowanie jej niemal wyłącznie z dialogów, jakie toczą się między znajdującym się u szczytu sławy, a zarazem w przeddzień śmierci pisarzem, o dziwacznym imieniu i nazwisku Pretextat Tach, a czwórką dziennikarzy, którzy zgłaszają się kolejno do jego sekretarza, by przeprowadzić z nim wywiad dla swojej gazety.

Bliskość śmierci (jest chory na jakiś niezmiernie rzadki rodzaj raka) ma nadać dodatkowy posmak sensacji zwierzeniom "świętego monstrum" literatury frankofońskiej (wiadomo, że autor nie jest Francuzem, tylko pisze w tym języku i udziela wywiadów). Pisarz - autor dwudziestu dwóch powieści, w tym jednej niedokończonej - cieszy się sławą mistrza bardzo wyrafinowanej prozy, nad której interpretacją głowią się tuziny krytyków i młodych doktorantów, co w zestawieniu z jego monstrualną wprost otyłością (porusza się wyłącznie na fotelu z kółkami) i samotniczym trybem życia (nigdy nie był żonaty ani nie miał towarzyszki życia), a także złośliwym charakterem potęguje ciekawość i determinację reporterów.