Dawniejsza historiografia pojmowała historię powszechną jako historię Europy, jedynego cywilizowanego dawniej świata. Schemat spuścizny cywilizacyjnej Europy nawiązywano jedynie, poprzez starożytny Rzym i
Grecję, do klasycznego Egiptu, Asyrii i Babilonii, niekiedy napomykano również o odrębnych cywilizacjach Chin i Indii. W tym rozumieniu historyków dzieje powszechne obejmowały świat szerzej dopiero z chwilą, gdy
Europejczycy zaczęli dokonywać odkryć i podbojów; (...)włączając je w krąg postępu i głównego nurtu dziejów ludzkości.
Studia nad dziejami i kulturą ludów pozaeuropejskich, rozwinięte szczególnie w ostatnich latach, nakazują odrzucić ten ściśle europejski punkt widzenia. Poza oddzieloną od reszty świata, długo jeszcze zapóźnioną w
swym rozwoju ludnością Australii, inne kontynenty pozaeuropejskie stworzyły własne, oryginalne kultury, państwa i społeczeństwa, wyprzedzając nieraz ludy Europy, szczególnie w czasie europejskiego wcześniejszego średniowiecza.  

źródło opisu: Od autora