Akcja powieści dzieje się w latach 1959–1960 w Vollioures i w Paryżu i koncentruje się na, oglądanym z perspektywy różnych bohaterów, osiemdziesięcioletnim malarzu Antonim Oritzie. Uznany za jednego z najwybitniejszych współczesnych twórców, po wielu latach bezczynności powraca z serią portretów swojej młodziutkiej kochanki Françoise Pilier. 22 obrazy mają być wystawione 22 marca w Paryżu, w dniu, w którym Françoise skończy 22 lata. Wystawa odnosi ogromny sukces, publiczność i krytycy, są zachwyceni zarówno nowymi dziełami Oritza, jak i ich inspiracją – miłością, która jest siłą twórczą, pobudzającą do artystycznej twórczości. Tymczasem cała sytuacja została zaaranżowana przez malarza – nie był zakochany we Françoise, była ona tylko dziewczyną dziennikarza, który próbował przeprowadzić z Oritzem wywiad, w zamian za tenże wywiad Oritz kupił Françoise od niego, gdyż interesowała go jej "kruchoroślinność", jej forma zewnętrzna, która dostarczyła mu tematu do obrazów. Legendę o swojej miłości jako o sile twórczej Oritz spreparował sam. Tę wymyśloną miłość rozgrywa do końca – kiedy po zakończonej wystawie Françoise ginie przypadkowo w wypadku, Oritz w teatralnym geście podnosi jej ciało i odchodzi.