Wznowienie dwóch znakomitych powieści, których bohaterem jest Antoni Berezowski, uczestnik powstania 1863 roku. W wyniku nieudanego zamachu na cara Aleksandra, przebywającego w Paryżu podczas wystawy światowej, Berezowski zostaje skazany przez sąd francuski na dożywotnie galery i deportowany do kolonii karnej na Nowej Kaledonii. „Nie ma w powieści Szczepańskiego żadnej idealizacji - pisał o „Wyspie” Jerzy Kwiatkowski - żadnych koturnów, żadnego fałszu psychologicznego. Jego prostaczek, który do ostatka wszystkie niespodzianki przynoszone mu przez niezrozumiały świat porównuje z maksymami babki Hryniewiczowej, starannie pozbawiony został wszystkich cech pomnikowych. Ale - i oto znamienny dla tego pisarza wybór - jego Berezowski nie traci, jakże inaczej to nazwać: czystości serca. Ktokolwiek stworzył świat: Bóg czy diabeł - on pozostaje po dziecięcemu uczciwy, i wtedy, gdy odmawia podjęcia się roli kapusia, i wtedy, gdy ostatkami świadomości broni się przed obsesją gwałtu, i wtedy, gdy za wszelką cenę pragnie prześwietlić swym niewprawnym rozumem własny los i dociec sensu istnienia [...] Owa nieprzekraczalna granica uczciwości i dobroci, wiodąca przez tereny kolonii karnej, a wytyczona w sposób, który nie wywołuje najmniejszych zastrzeżeń z punktu widzenia prawdopodobieństwa psychologicznego, budzi szacunek i sympatię dla pisarstwa Szczepańskiego”.  

źródło opisu: Czytelnik, 1982 (tekst z okładki)
źródło okładki: Zdjęcie autorskie