Nie ulega wątpliwości, że pewien typ historycznego myślenia o polskim losie wyczerpał się u progu lat dziewięćdziesiątych, tworząc z dzieł, które jeszcze wczoraj budziły namiętności, zamknięty rozdział polskiej kultury.Lidia Burska dostrzegła tę przemianę z błyskotliwą przenikliwością i nadała jej przekonujący kształt intelektualny.Pokazała wzajemne filiacje historii i współczesności w dziełach Rzewuskiego, Sienkiewicza, Prusa, Berenta, Zawieyskiego, Parnickiego, Jasienicy, obu Brandysów, Kijowskiego, Konwickiego, Terleckiego, Szczepańskiego, Zalewskiego, Iwaszkiewicza, Herlinga-Grudzińskiego, Rymkiewicza i Łukasiewicza. Nie pominęła nikogo; jeśli można jej coś zarzucić, to bogactwo nadmiaru.
(z recenzji Grażyny Borkowskiej)  

źródło opisu: okładka