Antonioni należy do grona tych autorów filmowych, którzy swoją działalnością ostatecznie rozstrzygnęli wszelkie spory o artystyczny status kina. Uczynił to diagnozując kondycję człowieka epoki szybkiego wzrostu przemysłowego, rozwoju wolnego rynku, kryzysu dotychczasowych wartości i związanej z nimi tożsamości. Jego kino zawsze robiło wrażenie chłodnego, zdystansowanego, przynosiło jednak niezastąpiony opis rozpadu więzi międzyludzkich, zamierania życia uczuciowego, erozji wrażliwości i emocjonalnej strony ludzkiej natury.
Mimo upływu lat diagnozy Antonioniego nie tylko nie straciły na aktualności, ale jeszcze na niej zyskały. Kontestacja, z którą twórca jawnie sympatyzował, wprowadziła kilka korekt do kierunku rozwoju współczesnego społeczeństwa konsumpcyjnego - zasadniczo sytuacja człowieka nie uległa jednak zmianie, a opisywane przez artystę zjawiska wręcz pogłębiły się. Jest to zapewne jeden z głównych powodów dla których chętnie wracamy do filmów Antonioniego.